صدای زنان گمشده در پاییز تهران
۱. صدای سه‌گانه، زخمی مشترک
رمان با روایت متناوب سه زن، لیلا، شبانه و رها، پیش می‌رود.
سه صدای متفاوت، اما در رنج مشترک‌اند: بی‌ثباتی، انتظار، خفگی.
هر زن، نماینده بخشی از تجربه‌ی زن ایرانی در دهه نود است.
مهاجرت، عشق‌های ناتمام، خانواده‌های متزلزل و رویاهایی که فرسوده می‌شوند.
پاییز استعاره‌ای‌ست از همین وضعیت: فصل سرد، بی‌رنگ، بی‌امید.
نویسنده با نثری موجز، زنان را نه قربانی صرف، بلکه روایت‌گر خود می‌سازد.
این اثر صدایی‌ست در برابر خاموشی تحمیل‌شده به زندگی زنانه.

۲. لیلا و مسئله انتخاب
لیلا درگیر تصمیمی مهم است: رفتن از ایران یا ماندن؟
مهاجرت برایش نه فقط فرار، بلکه امیدی به تولد دوباره‌ست.
او نماد زنانی‌ست که بین عشق و تعهد خانوادگی در نوسان‌اند.
دل‌سپرده‌ی مردی که نمی‌خواهد بماند، درگیر مادر بیماری که باید مراقبت شود.
تهران برایش قفس است؛ پر از صدای بوق و تنهایی و زخم.
اما رفتن هم ساده نیست، چون جا گذاشتن خانواده و ریشه‌ها درد دارد.
دوگانگی لیلا، تقابل عقل و احساس، غربت و وطن را روایت می‌کند.

۳. رها و فروپاشی درونی
رها پزشکی را رها کرده و به پوچی رسیده است.
او با مردی متأهل رابطه دارد؛ رابطه‌ای پر از عذاب وجدان.
کودکی تلخ، مادر غایب، پدری سرکوبگر و تنهایی مزمن زندگی‌اش را ساخته‌اند.
رها بین تمایل به نجات و میل به خودویران‌گری دست‌وپا می‌زند.
او گم‌شده در خاطرات است و دنیای امروز برایش بی‌معنا.
روایت او، نوعی سوگواری‌ست برای زنانی که هیچ‌گاه کودکی نکرده‌اند.
رها به نمادی از درون‌پاشی نسل پس از انقلاب تبدیل می‌شود.

۴. شبانه و زبانِ خاموشی
شبانه، نویسنده‌ای شکست‌خورده است که در گذشته‌اش گیر کرده.
مرگ پدر، جدایی از عشق و رکود شغلی همه او را در سکوت فرو برده‌اند.
او نمی‌نویسد چون نوشتن دیگر تسکین نمی‌دهد؛ واقعیت تلخ‌تر از کلمات شده.
حضورش میان لیلا و رها، صدایی‌ست عاقل‌تر، اما غم‌انگیزتر.
شبانه نماینده زنان فرهنگی طبقه متوسط است که امیدهایشان بی‌ثمر مانده.
او راوی زمانه‌ای‌ست که نوشتن، دیگر نجات‌بخش نیست.
داستان او، قصیده‌ای برای زوال روشنفکری زنانه در جامعه‌ای سرکوبگر است.

۵. تهران: قهرمان خاموش
تهران، نه فقط مکان، بلکه شخصیت خفه‌کننده داستان است.
در هر سه روایت، شهر تبدیل به فضای مرگ، خستگی و فراموشی شده.
کافی‌شاپ‌ها، آپارتمان‌ها، خیابان‌ها همه رنگِ بی‌حسی گرفته‌اند.
این شهر زن‌ها را نمی‌بیند، نمی‌شنود، نمی‌پذیرد.
تهران در رمان، نسخه شهری‌شده‌ی پاییز است: سرد، بی‌جان و پایان‌بخش.
اما با همین تیرگی‌اش، بستری برای شکل‌گیری دوستی، درد و صبر می‌شود.
نویسنده در نهایت، شهر را آیینه‌ای برای ذهن خسته زنانه می‌سازد.

۶. نتیجه‌ای بی‌نتیجه، اما صادقانه
رمان پایانی قطعی ندارد، چون زندگی هیچ‌گاه پایان نمی‌گیرد.
نه لیلا می‌رود، نه رها نجات می‌یابد، نه شبانه دوباره می‌نویسد.
اما در این بلاتکلیفی، حقیقتی صادق و انسانی جاری‌ست.
«پاییز فصل آخر سال است» بیشتر از آن‌که داستان باشد، مستند احساسی یک نسل است.
با نثری لطیف و نگاه اجتماعی قوی، مرعشی مخاطب را وادار به همدلی می‌کند.
هر زن در این کتاب، بخشی از تجربه‌ زیسته بسیاری از خوانندگان است.
روایتی‌ست از ماندن، ایستادن، و به سختی نفس کشیدن.